Katedry - Robert Janowski

Historia ta w Paryżu trwa,
Piętnasty wiek już sięga dna.
Jest miłość i namiętność tam
I zimny mur jest Notre Dame.
A my artyści bożych scen,
Od zwykłych słów, niezwykłych rzeźb.
Historii tej przedziwny wzór
Kładziemy wam do stóp.

Już nadszedł czas podniebnych katedr, ale
Choć kończy się wiek,
Człowiek znów nie sięgnie gwiazd.
Zapisze tylko swą historię w chwale
Tam, gdzie wznosi się
Świat z kamienia i ze szkła.

Tak z dnia, na dzień, za metrem, metr
Powoli rósł na bruku cień.
Dziesiątki wież ku niebu, hen
Wprost z naszych rąk podniosło się.
A trubadurzy widząc, że
Do nieba już tak blisko jest
Śpiewali nam nadziei pieśń,
Że świat odrodzi się.

Już nadszedł czas podniebnych katedr, ale
Choć kończy się wiek,
Człowiek znów nie sięgnie gwiazd.
Zapisze tylko swą historię w chwale
Tam, gdzie wznosi się
Świat z kamienia i ze szkła.

Wierzymy w świat podniebnych katedr, ale
Dziś przy bramach miast
Barbarzyńcy kłębią się.
Choć wiek dwudziesty minie w pełnej chwale
Będą dalej stać,
By im ktoś pozwolił wejść.
Niech im ktoś pozwoli wejść.