Um Pincelada - Cesária Évora & Dorota Miśkiewicz

Quel flor qu´tita murcha,
Quel crianca qu´tita tchora,
Quel nuvem qu´tita passa,
´E sodade, ´E tristeza.

´E lembranca di nha infancia,
´E fantasia daquel mesa,
Revheode de cosa sabe,
Pa consola nha fraqueza.

´E lembranca di nha infancia,
´E fantasia daquel mesa,
Revheode de cosa sabe,
Pa consola nha fraqueza.

Ten schnący róży kwiat,
Obłoki, co gonią wiatr
I nowy wciąż dziecka płacz,
I tęsknota i smutek.

To wspomnienie mego dzieciństwa
I obietnica tego stołu,
Co dźwiga sytości dar,
Ale głodu nie oszuka.

´E lembranca di nha infancia,
´E fantasia daquel mesa,
Revheode de cosa sabe,
Pa consola nha fraqueza.

Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.
Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.

Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.
Zmienia się świat,
A historia ma trwa.

´E lembranca di nha infancia,
´E fantasia daquel mesa,
Revheode de cosa sabe,
Pa consola nha fraqueza.

Zmienia się świat,
A historia ma trwa.
Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.

Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.
Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.

Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.
Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.

Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.
Mundo ta muda,
Ma nha estoria ta f´ca.