Rodzinka Wujka Karola - Piotr Rubik

Na szlaku, w kajaku,
Na łące wśród maków.
Jest ołtarz polowy,
Zrobiony na pniaku.

To jakby, Bóg ruszył,
Ku słońcu nad wodę mówiąc:
Co będę siedział w mieście,
W ciemnym kościele,
W taką pogodę.

Rodzinka wujka Karola
Złączona nieziemską siłą,
Złemu światu mówi hola,
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.

Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.

Na chandry, meandry,
Nie wróżenie z fusów,
Lecz wyjazd na pierwsze,
Kwitnienie krokusów

Inaczej, się widzi,
Te chabry, konkole,
Gdy można pogadać,
Normalnie pogadać,
Normalnie pogadać
Z wujkiem Karolem.

Rodzinka wujka Karola
Złączona nieziemską siłą,
Złemu światu mówi hola,
Człowiek żyje przez miłość.
(Przez miłość)
Człowiek żyje przez miłość.
(Przez miłość)
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.

Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.

Rodzinka wujka Karola
Złączona nieziemską siłą,
Złemu światu mówi hola,
Człowiek żyje przez miłość.
(Przez miłość)
Człowiek żyje przez miłość.
(Przez miłość)
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.

Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Przez miłość...
Człowiek żyje przez miłość.
Człowiek żyje przez miłość.