Robbie Loe d´Amour - Agnieszka Dygant

Gdy ujrzała go, był maj,
Pachniały bzy,
W twarz uderzył wiatr,
Stanęły w oczach łzy.
On uśmiechnął się, podniósł dłoń,
Spojrzeniem przywołał ją,
Do siebie.
Ujęła jego dłoń,
Ścisnęła mocno.
Gdzieś w oddali ptak,
Wzniósł pieśń radosną.
Czy to wiosny czar,
Czy miłosny żar sprawiły to, że ona

Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
Jakie to piękne jest, że ona
Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
A wokół kwitną bzy.

Ciepłem swoich warg,
Ogrzała go całego,
On palce w jej włosy wplótł
I spojrzał w niebo.
W welurze jego ud,
Znalazła schronienie swe i radość.
Przed końcem drogi tej
Nie czuł już lęku wcale,
Cytować zaczął więc
Goethego w oryginale.
Po chwili białym bzem
Udekorował włosy jej, bo ona

Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
Jakie to piękne jest, że ona
Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
A wokół kwitną bzy.

Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
Jakie to piękne jest, że ona
Robbie Loe d´Amour,
Bo umi.
Robbie Loe d´Amour,
Bo lubi to.
Robbie Loe d´Amour,
A wokół kwitną bzy.