Ty nie rozumiesz mnie - Ewa Konstancja Bułhak

Na pozór jestem zwykła, 
Jak wiele innych Pań, 
Lecz coś się we mnie wikła, 
Coś pęka pośród łkań. 
Gdy siedzę u fryzjera, 
Lub mierzę suknie beż, 
Jest we mnie coś z Krecznera, 
Coś Otto Weiningera, 
I z Freuda chyba też. 

Ty nie rozumiesz mnie, 
Ach ty mnie nie rozumiesz, 
Co w sercu mam na dnie, 
Pojąć nie umiesz. 
Ty już się dobrałbyś 
Do tajni mego ciała, 
O żadną nie dbasz myśl, 
Co w mózgu pała. 

Więc zajrzyj póki czas, 
W jestestwa mego głąb, 
W mych uczuć gęsty las, 
W instynktów dziki kłąb. 
Jeżeli Panie chcesz 
Na prawdę ze mną być, 
To skarby moje bierz, 
A nie chcesz, no to idź. 

Z pewnością temperament 
Nie lada muszę mieć, 
Kompleksów różnych zamęt, 
Charakter, oraz płeć. 
Ach gdyby mogły lustra 
Mej duszy odbić stan, 
To byłby Zaratustra, 
Coś z Boya i coś z Prousta, 
Dołęga, oraz Mann. 

Ty nie rozumiesz mnie, 
Ach ty mnie nie rozumiesz, 
Co w sercu mam na dnie, 
Pojąć nie umiesz. 
Ty już się dobrałbyś 
Do tajni mego ciała, 
O żadną nie dbasz myśl, 
Co w mózgu pała. 

Więc zajrzyj póki czas, 
W jestestwa mego głąb, 
W mych uczuć gęsty las, 
W instynktów dziki kłąb. 
Być moim, jeśli chcesz 
Po sto, po tysiąc kroć, 
To skarby moje bierz, 
A nie chcesz, no to chodź.