Rozbitkowie - Edyta Bartosiewicz

I znów jesteśmy 
Ze sobą twarzą w twarz, 
Rzuceni w otchłań szalejących fal. 
Tak bezradni, 
Przed sobą ukrywamy wstyd, 
Bez sił i złudzeń, 
Że nowy nas może ocalić świt. 

I nikt z nas jak dotąd 
Nie spostrzegł, że 
Ta łódź od dawna już płynie 
Do góry dnem. 
Po rozległych bezdrożach 
Wzburzonych mórz, 
Nikt z nas nie spostrzegł: 
Ta łódź od dawna tonie już. 

Karnawału dawno minął czas, 
Chleb codzienny 
Zastąpił nam szampana smak. 
I teraz każde słowo, 
Które pada z naszych ust, 
Coraz większy 
(Coraz większy) 
Między nami z dnia na dzień stawia mur. 

Tak więc nikt z nas jak dotąd 
Nie spostrzegł, że 
Ta łódź od dawna już płynie 
Do góry dnem. 
Po rozległych bezdrożach 
Wzburzonych mórz, 
Nikt z nas nie spostrzegł: 
Ta łódź od dawna przecież tonie już. 

Nie chcę winić nikogo z nas, 
Rozpamiętywać gorzkich chwil, 
Wiecznie rozliczać z kłamstw. 
Nie chcę słuchać 
Wyjaśnień zbędnych słów, 
Jaki to ma teraz sens, 
Gdy coś umknęło bezpowrotnie. 

I nikt z nas jak dotąd 
Nie spostrzegł, że 
Ta łódź od dawna już płynie 
Do góry dnem. 
Po rozległych bezdrożach 
Tułamy się, 
Bo każdy z nas pragnął 
Ujrzeć inny przed sobą brzeg. 

Ta łódź od dawna przecież 
Tonie już. 
Rzuceni w otchłań szalejących fal, 
Bez złudzeń by nowy nas świt 
Ocalić mógł, 
I już na nas nie spostrzegł, 
Nikt na nas nie spostrzegł: 
Ta łódź tonie już...