Radość najpiękniejszych lat (wersja radiowa) - Anna Jantar

To już przedmieścia gorzki smak, 
Autobus rusza w krótki rejs... 
Zdyszana biegnę z żartu w żart, 
Z podróży w podróż, z wiersza w wiersz. 
I kocham, pragnę, tracę takt, 
Jak by się chwilą stawał rok, 
Jak gdyby świat, 
Wymykał mi się z rąk. 

To, co mam, to radość 
Najpiękniejszych lat, 
To, co mam, to serce, 
Które jeszcze 
Na wszystko stać. 
To, co mam, to młodość, 
Której nie potrafię kryć. 
To wiara, że 
Naprawdę umiem żyć. 
Umiem żyć... 

Już jesień i latawców klucz, 
A w kinach tyle pustych miejsc. 
Z niedawnych zdarzeń ścieram kurz, 
Babiego lata wątłą sieć, oo o. 
I jestem wiatrem, śpiewam wiatr 
I jestem łąką, trawy źdźbłem. 
Jak biały jacht, 
W nieznany płynę dzień. 

To, co mam, to radość 
Najpiękniejszych lat, 
To, co mam, to serce, 
Które jeszcze 
Na wszystko stać. 
To, co mam, to młodość, 
Której nie potrafię kryć. 
To wiara, że 
Naprawdę umiem żyć. 
Umiem żyć... 

To, co mam, to radość 
Najpiękniejszych lat, 
To, co mam, to serce, 
Które jeszcze 
Na wszystko stać. 
To, co mam, to młodość, 
Której nie potrafię kryć. 
To wiara, że 
Naprawdę umiem żyć. 
Umiem żyć...