Opowieść - Edyta Bartosiewicz

Dziś nad światem zmienił ktoś
Nieba błękit w chmur atrament,
Jakby pragnął deszczem
Swą opowieść snuć.
Pierwsza kropla na mą dłoń,
Ludzie kryją się w zaułkach
Gubiąc gdzieś po drodze
Sens deszczowych słów.

Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja
Szczęśliwi tym dniem,
Bo choć zapomniał o nas świat,
Mokrzy od stóp do głów
Nie tracimy nadziei.

Po ulicach płyną już
Trosk potoki, skarg strumienie,
By wślizgnąć się za rogiem pod omszały bruk.
Nikt już nie chce słuchać dziś
Słów deszczowych opowieści,
Na co komu obcych kropel deszczu szept?

Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja
Szczęśliwi tym dniem,
Bo choć zapomniał o nas świat,
Mokrzy od stóp do głów
Nie tracimy nadziei.


Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja,
Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja,
Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja,
Przemoknięte serca miast
I tylko ty i ja
Nie tracimy nadziei.

Laj la la la,
Laj la la la,
Laj la la la,
Laj la la la,
Laj la la la,
My nie tracimy nadziei.

Przemoknięte serca miast,
My szczęśliwi tym dniem,
Bo choć zapomniał o nas świat
Nie tracimy nadziei.
Przemoknięte serca miast,
My szczęśliwi tym dniem,
Bo choć zapomniał o nas świat
Nie tracimy nadziei.

Oo ooo ooo,
Aaaaaa aaaaaaa,
Bo choć zapomniał o nas świat
Nie tracimy nadziei.
La la la la la la la la,
La la la la la la la la,
La la la la la la la la,
La la la la la la la la.