Z sufitu - Dorota Osińska

Jest takie miejsce na suficie,
Gdzie czasem widać rzeczy sedno.
Wystarczy długo się wpatrywać
Wtedy, gdy jest ci wszystko jedno.
Gdy coraz mniej rozumiesz z tego,
Co w życiu nam się zdarza.
Czas wydziera dnie i noce,
Jak kartki z kalendarza.

Co z tą nadzieją, czemu wciąż
Jak zimne ognie gaśnie?
Czemu tak smutno wokół mnie,
Choć się spełniają baśnie?

Co, co z tą nadzieją,
Co z nadzieją?

Bóg coraz bardziej roztargniony,
Pewnie za dużo ma na głowie,
A gdy na wysokościach zamęt,
Czy spać spokojnie może człowiek?
Gdy ciemno, budzą się demony,
Bezczelnie włażą wszędzie.
A że się mnożą bez umiaru,
To jeszcze ciemniej będzie.

Co z tym rozumem, czemu śpi,
Gdy tak potrzebny właśnie?
Czemu tak głupio wokół mnie,
Choć się spełniają baśnie?

Co, co z tym rozumem,
Co z rozumem?

Mój anioł stróż się właśnie zdrzemnął,
Ma przerwę w pracy aż do świtu.
By jakoś przetrwać noc bezsenną,
Czytam:  "Nieznośną lekkość bytu".
Nade mną niebo wciąż gwiaździste,
A we mnie mgła zwątpienia.
Gapię się w sufit, choć wiem dobrze,
To nie najlepszy punkt widzenia.

Co z tą nadzieją, czemu wciąż
Jak zimne ognie gaśnie?
Czemu tak smutno wokół mnie,
Choć się spełniają baśnie?

Co, co z tą nadzieją,
Co z nadzieją?

Co z tą nadzieją,
Co z tą nadzieją, co?