Nocny dyżur - Edyta Geppert

Znowu zasnąć dziś nie mogę ani rusz, 
Do poduszki ktoś kamieni mi nasypał. 
I pod okno znów podjechał Wielki Wóz, 
Czy pojadę nim, a skądże tam, do licha. 

Tak by chciało się pogadać, ale z kim? 
Z samą sobą też dogadać się tak trudno. 
A człowieka, który obok mnie tu śpi, 
Nie obudzę, musi w pracy być na siódmą. 

Nocny dyżur mój o siódmej się zaczyna, 
Znów zostanie tylko krótkie popołudnie 
By być razem, by się kochać, napić wina, 
To za mało, to za trudne. 

Chyba zbiera się na pełnię w taką noc, 
Gdy twój oddech wciąż miarowy jest i cichy. 
Może dzisiaj rano wreszcie powiem dość, 
Ale przytul się, bo znowu śpisz odkryty. 

A tym czasem w okno znów zagląda świt, 
I zdążyłam już wygładzić kształt kamieni 
W tej poduszce, którą dzielisz ze mną ty, 
W noc bezsenną, tu na ziemi. 

Znam te drogi przez układy planetarne, 
Chmury, bzdury i marzenia w nieskończoność. 
Trzeba znaleźć, tu na ziemi swoją prawdę, 
Nawet gorzką, nawet słoną. 

A tym czasem w okno znów zagląda świt, 
I zdążyłam już wygładzić kształt kamieni 
W tej poduszce, którą dzielisz ze mną ty, 
W noc bezsenną, tu na ziemi. 

Znam te drogi przez układy planetarne, 
Chmury, bzdury i marzenia w nieskończoność. 
Trzeba znaleźć, tu na ziemi swoją prawdę, 
Nawet gorzką, nawet słoną.