Dwie ulice od Werony - Renata Danel

Bywa, że śni się wciąż, 
W dzień i w noc Werona, 
I wielki dramat serc 
Kilka scen z balkonem. 
By, chociaż jeden raz 
W oczach mieć jak tamta Julia blask, 
Z takich snów trudno obudzić się. 

Dlatego nie chcę burz 
I miłosnych dramatów też 
Wolę światło wiosennych drzew, 
I spacery i park, i deszcz nie w porę. 
Razem żyć, 
Z dużych szklanek herbatę pić, 
Lecz ocalić tych marzeń łut, 
Ale oczy mieć wciąż zielone. 

Po katastrofach serc 
Cichnie gwar na scenie. 
Nawet z najdalszych gwiazd 
Wraca się na ziemię. 
Nad naszym dachem, spójrz 
Jasno już, jaskółki płoszy wiatr, 
Wierzę w ten 
Kolejny nowy dzień. 

Dlatego nie chcę burz 
I miłosnych dramatów też 
Wolę światło wiosennych drzew, 
I spacery i park, i deszcz nie w porę. 
Razem żyć, 
Z dużych szklanek herbatę pić, 
Lecz ocalić tych marzeń łut, 
Ale oczy mieć wciąż zielone. 

Razem żyć, 
Z dużych szklanek herbatę pić, 
Lecz ocalić tych marzeń łut, 
Ale oczy mieć wciąż zielone. 

Nie chcę burz 
I miłosnych dramatów też 
Wolę światło wiosennych drzew, 
I spacery i park, i deszcz nie w porę. 
Razem żyć, 
Z dużych szklanek herbatę pić, 
Lecz ocalić tych marzeń łut, 
Ale oczy mieć wciąż zielone.