Nieodporny rozum - Ewelina Lisowska

Wyłoniłeś się z tłumu, 
Gdy ulicą beztrosko szłam. 
Twoje światło, poraziło mnie w dzień, 
Twój oddech to mój tlen, 
Który we mnie ma swe lokum. 

A ja wpadłam w niepokój, 
No, bo jak mogę chcieć, 
Myśleć o kimś, kto nie zna mnie. 
Brak mi twego widoku, 
Nieodporny mam rozum. 

Zasypiam myśląc o tym, jak 
Odezwać się. 
Zasypiam myśląc o tym, że 
Jesteś niedaleko gdzieś. 

Dokąd więc biegnę, 
Choć wcale nie chcę? 
Me serce bije tak zawzięcie. 
Wypełniam przestrzeń 
Zwykłym powietrzem, 
Szukając tego, co zwą 
Pozornie szczęściem. 

O nie, nie, nie! 
Nie chcę pisać tych wszystkich bzdur, 
Nie mam czasu. 
Nie będę ci słać listów, 
Których już masz pełno w swoim koszu. 
Może nie jestem tym kimś 
Z kim zostałbyś przez parę chwil, 
Ale muszę wyjść z mroku, 
By odzyskać swój spokój 

Zasypiam myśląc o tym, jak 
Odezwać się. 
Zasypiam myśląc o tym, że 
Jesteś niedaleko gdzieś. 

Dokąd więc biegnę, 
Choć wcale nie chcę? 
Me serce bije tak zawzięcie. 
Wypełniam przestrzeń 
Zwykłym powietrzem, 
Szukając tego, co zwą 
Pozornie szczęściem. 

Namieszałeś w mojej głowie, 
Jednym gestem, jednym słowem. 
Nie musisz przynosić mi fiołków i bzów, 
Wystarczy mi, że jesteś tu. 

Namieszałeś w mojej głowie, 
Jednym gestem, jednym słowem. 
Nie musisz przynosić mi fiołków i bzów, 
Wystarczy mi, że jesteś tu.