Krakowski spleen - Maanam

Chmury wiszą nad miastem,
Ciemno i wstać nie mogę,
Naciągam głębiej kołdrę,
Znikam, kulę się w sobie.

Powietrze lepkie i gęste,
Wilgoć osiada na twarzach,
Ptak smętnie siedzi na drzewie,
Leniwie pióra wygładza.

Poranek przechodzi w południe,
Bezwładnie mijają godziny,
Czasem zabrzęczy mucha
W sidłach pajęczyny.

A słońce wysoko, wysoko
Świeci pilotom w oczy,
Ogrzewa niestrudzenie
Zimne, niebieskie przestrzenie.

Czekam na wiatr, co rozgoni
Ciemne, skłębione zasłony,
Stanę wtedy na raz,
Ze słońcem twarzą w twarz.

Czekam na wiatr, co rozgoni
Ciemne, skłębione zasłony,
Stanę wtedy na raz,
Ze słońcem twarzą w twarz.

Ulice mgłami spowite,
Toną w ślepych kałużach,
Przez okno patrzę znużona,
Z tęsknotą myślę o burzy.

A słońce wysoko, wysoko
Świeci pilotom w oczy,
Ogrzewa niestrudzenie
Zimne, niebieskie przestrzenie.

Czekam na wiatr, co rozgoni
Ciemne, skłębione zasłony,
Stanę wtedy na raz,
Ze słońcem twarzą w twarz.

Czekam na wiatr, co rozgoni
Ciemne, skłębione zasłony,
Stanę wtedy na raz,
Ze słońcem twarzą w twarz.