Na stacji Jerzego z Podebrad - Zbigniew Zamachowski & Grupa MoCarta

Widzimy się co dzień, na schodach w metrze, 
Gdy Ona jedzie na dół, a ja na powierzchnię. 
Ja wracam z nocnej zmiany, 
Ty pracujesz rano. 
Ja jestem niewyspany, 
Ty z twarzą zatroskaną. 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad. 

Praga, o szóstej, sennie jeszcze ziewa 
I tylko my naiwni, robimy, co trzeba. 
Ja spieszę się z kliniki, 
Gna do kiosku Ona; 
Zmęczone dwa trybiki, 
Dwie wyspy wśród miliona. 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad. 

Choć o tej samej porze, randki są ruchome, 
Bo w tym tandemie każdy jedzie w swoją stronę. 
Ja w lewo, ona w prawo, 
Nie ma odwrotu. 
Ją czeka "Rude Pravo", 
A na mnie pusty pokój. 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad. 

Na czarodziejskich schodach, czuję w sercu drżenie, 
Gdy kioskareczka Ewa śle mi swe spojrzenie. 
W pośpiechu ledwie zdążę 
Szepnąć: „Witam, z rana”, 
Bo całowania w biegu, 
Surowo się zabrania! 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad. 

A Praga drzemie i nic jeszcze nie wie 
O dwojgu zakochanych, zapatrzonych w siebie. 
Już tęsknią nasze włosy, 
W pędzie poplątane, 
Do tego, co nas czeka, 
Do tego, co nieznane. 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad. 

A schody jadą, choć mogłyby stać, 
Na stacji Jerzego z Podebrad.