Deszcz w obcym mieście - Jerzy Rybiński

Mój pokój w hotelu ma numer dziesiąty, 
Nad szarą pościelą przetoczył się piątek. 
Na stole maszyna, ja znowu list piszę, 
To zawsze mi wolno i tak go nie wyślę. 

A kelner mnie pyta co chcę na śniadanie, 
Ukradkiem spogląda na papier przez ramię. 
Pan pisarz, powiada, a myśli, że może 
Za moją to sprawą gdzieś zecer go złoży. 

I kelner opowie najdalszej rodzinie 
Że była historia zupełnie jak w kinie. 

Ten płacz, płacz, to wszystko na niby, 
Jak deszcz, deszcz, bijący o szyby. 
Ten sen zły, on tylko się przyśnił, 
To deszcz, deszcz, to wszystko wymyślił. 
Ten płacz, płacz, to wszystko na niby, 
Jak deszcz, deszcz, nie całkiem prawdziwy. 
A jednak przestanie i skończy się wreszcie 
Ten deszcz, deszcz o szyby, 
Ten deszcz w obcym mieście. 

Mój pokój w hotelu ma numer czterdziesty 
I już prawie ranek, ty też jeszcze nie śpisz. 
Pamiętasz faceta co wiersze Ci pisał? 
Co głupstwa wciąż gadał, o jutrze nie myślał? 

Z początku bawiło to ciągłe marzenie, 
Myślałaś, że kiedyś go ściągniesz na ziemię, 
Że z czasem, jak inni na ganku posiedzi, 
Tak przecież wypada, bo patrzą sąsiedzi. 

Że kiedyś pomyśli o dzieciach w ogrodzie 
A ty sweter mu zrobisz, by nie marzł na chłodzie. 

Ten płacz, płacz, to wszystko na niby, 
Jak deszcz, deszcz, bijący o szyby. 
Ten sen zły, on tylko się przyśnił, 
To deszcz, deszcz, to wszystko wymyślił. 
Ten płacz, płacz, to wszystko na niby, 
Jak deszcz, deszcz, nie całkiem prawdziwy. 
A jednak przestanie i skończy się wreszcie 

Ten deszcz, deszcz o szyby, 
Ten deszcz w obcym mieście. 
Ten płacz, płacz, to wszystko na niby, 
Ten deszcz, deszcz, bijący o szyby. 
Ten sen zły, on tylko się przyśnił, 
To deszcz, deszcz, to wszystko wymyślił.